A po rrëshqet nga orbita e Kremlinit një nga aleatët më të vjetër të Rusisë?

Ardhja e ushtarëve amerikanë për një stërvitje të trajnimit të paqeruajtësve në Armeni ka shqetësuar qeverinë ruse, e cila për dekada ka vepruar si garantuesi i vetëm i sigurisë për ish-republikën sovjetike.

Stërvitja 10-ditore “Eagle Partner”, e cila filloi të hënën, përfshin 85 ushtarë amerikanë dhe 175 armenë dhe synon të përgatisë armenët për të marrë pjesë në misionet paqeruajtëse ndërkombëtare.

Stërvitja, megjithëse në shkallë të vogël është e fundit në serinë e atyre që Ministria e Jashtme e Rusisë i ka konsideruar si “veprime jo miqësore” të ndërmarra nga aleati i saj tradicional.

Armenia dërgoi kohët e fundit ndihma humanitare në Ukrainë për herë të parë dhe parlamenti i saj do të ratifikojë Statutin e Romës të Gjykatës Ndërkombëtare Penale – që do të thotë se do të detyrohej të arrestonte presidentin rus Vladimir Putin nëse ai do të shkelte në vend, të cilin Rusia e ka shihet prej kohësh si oborri i saj i shtëpisë.

Flirtimi i Armenisë me partnerët e rinj ndërkombëtarë është nxitur nga zhgënjimi i saj me Rusinë që nuk ështr në gjendje ose nuk ka qenë e gatshme ta mbrojë atë kundër asaj që e sheh si agresion nga Azerbajxhani fqinj dhe ka ngritur pikëpyetje në lidhje me aftësinë e Rusisë për të ruajtur kontrollin e saj në vendet dhe konfliktet në të gjithë vendin.

Presidenti armen, Nikol Pashinyan tha se vendi i tij kishte filluar të shijonte “frytet e hidhura” të “gabimit strategjik” të besimit ndaj Rusisë me përgjegjësinë pothuajse ekskluzive për mbrojtjen e vendit të tij.

“Arkitektura e sigurisë së Armenisë 99% ishte e lidhur me Rusinë”, tha ai për gazetën italiane La Repubblica në fillim të këtij muaji. “Por sot ne shohim se vetë Rusia ka nevojë për armë… Edhe nëse dëshiron, Federata Ruse nuk mund të plotësojë nevojat e Armenisë”.

Që kur Pashinyan erdhi në pushtet në vitin 2018 pas “Revolucionit të Kadifenjtë” të Armenisë vendi i tij është përballur me tensione në rritje me Azerbajxhanin.

Pika më e ashpër e ndezjes është Nagorno-Karabaku, një rajon pa dalje në det në malet e Kaukazit që ka qenë shkaku i dy luftërave midis fqinjëve në tre dekadat e fundit, më e fundit në vitin 2020.

Nagorno-Karabaku njihet ndërkombëtarisht si pjesë e Azerbajxhanit, por banorët janë kryesisht armenë etnikë.

Konflikti 44-ditor në vjeshtën e vitit 2020 ekspozoi inferioritetin ushtarak të Armenisë. Azerbajxhani, i armatosur me dronë dhe avionë luftarakë F-16 të siguruar nga Turqia, arriti një fitore dërrmuese, duke pretenduar rreth një të tretën e territorit të Nagorno-Karabakut.

Rusia ndihmoi në përfundimin e luftës duke negociuar një armëpushim. Marrëveshja parashikonte që rreth 2,000 paqeruajtës rusë të vendoseshin në Nagorno-Karabakh për të ruajtur korridorin e Laçinit, e vetmja rrugë që e lidh atë me Armeninë.

Por paqeruajtësit rusë nuk i kanë penguar trupat e Azerbajxhanit të krijojnë një pikë kontrolli ushtarak përgjatë korridorit të Laçinit, duke parandaluar importin e ushqimit në enklavë. Azerbajxhani ka mohuar krijimin e një bllokade, ndërsa Rusia ka mohuar akuzat për mosveprim.

Një partner jo i besueshëm

Paaftësia ose mosgatishmëria e Rusisë për të ndërhyrë ka bërë që shumë në qeverinë e Armenisë të ndihen të tradhtuar, sipas Vahram Ter-Matevosyan, një profesor i asociuar i politikës së jashtme në Universitetin Amerikan të Armenisë, me qendër në kryeqytetin, Jerevan.

“Armenia ka investuar 30 vjet të pavarësisë së saj – madje do të thosha 200 vjet të historisë së saj të fundit – duke besuar me vendosmëri se kur të vijë koha dhe kur të lind nevoja, Rusia do të përmbushë detyrimet e saj strategjike dhe do ta mbrojë Armeninë kundër çdo agresioni të huaj. Kjo nuk ndodhi në vitin 2020, as në 2021, as në 2022,” tha ai për CNN.

Kjo besnikëri erdhi me shumë kosto të vetëshkaktuara.

“Armenia ka bërë pothuajse gjithçka dhe gjithçka që Rusia donte gjatë 30 viteve të fundit” tha Ter-Matevosyan, duke përfshirë ndalimin e përpjekjeve të saj drejt integrimit evropian në 2013 pasi Moska shprehu pakënaqësinë e saj.

Organizata e Traktatit të Sigurisë Kolektive (CSTO), një aleancë ushtarake e shteteve post-sovjetike duke përfshirë Armeninë. Por në vitet e fundit, ka ardhur për të parë një gjurmë premtimesh të thyera, thonë analistët.

“Rusia dështoi të përmbushë premtimet e saj për të siguruar korridorin e Laçinit… Rusia dështoi të dorëzojë armët që Armenia bleu nga Rusia, Rusia nuk arriti të kufizojë sjelljen ekspansioniste dhe agresive të Azerbajxhanit kundër Armenisë”, tha Ter-Matevosyan.

Në përgjigje, tha ai, Armenia ka ndjerë se nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të diversifikonte aparatin e saj të sigurisë.

Pasojat e padëshiruara

Disa analistë ia atribuojnë dështimin e Rusisë për të respektuar kushtet e armëpushimit që ajo ndërmjetësoi me shpërqendrimin e saj nga pushtimi i saj në shkallë të plotë të Ukrainës.

Por Marie Dumoulin, drejtoreshë e programit të Evropës më të gjerë në Këshillin Evropian për Marrëdhëniet me Jashtë, tha se situata u shkaktua pjesërisht nga përpjekjet e Rusisë për të mbajtur në anën e Armenisë dhe Azerbajxhanit menjëherë – një detyrë e bërë të pamundur nga agresioni i vazhdueshëm i Azerbajxhanit. tha.

“Që nga lufta në vitin 2020, Rusia ka qenë shumë ngurruese për të zgjedhur midis Armenisë dhe Azerbajxhanit, që do të thoshte konkretisht se ata zgjodhën Azerbajxhanin”, tha Dumoulin për CNN. “Është një qëndrim pasiv. Por ky pasivitet në vetvete është një pozicion shumë pro-Azerbajxhanit.”

Gjithashtu, Dumoulin vuri në dukje se lidhjet në rritje midis Moskës dhe Bakut – të nxitura nga marrëdhënia personale mes Putinit dhe presidentit shumëvjeçar të Azerbajxhanit, Ilham Aliyev – që mund të ketë ardhur në kurriz të Jerevanit.

“Unë nuk mendoj se Pashinyan është ai lloj lideri që pëlqen Putin. Ai është sjellë në pushtet nga një revolucion. Ai e ka këtë diskurs demokratik, reformist, antikorrupsion. Aliyev është shumë më tepër lloji i liderit me të cilin Putin mund të merret vesh”, tha Dumoulin.

Marrëdhëniet midis Putinit dhe Pashinyanit nuk janë ndihmuar nga lëvizjet e Armenisë drejt bërjes palë në Statutin e Romës të ICC-së, i cili do t’i jepte Armenisë një forum të ri për të shprehur shqetësimet e të drejtave të njeriut kundër Azerbajxhanit. Armenia e nënshkroi statutin në vitin 1999, por Gjykata e saj Kushtetuese vendosi se ai shkeli kushtetutën e vendit – një vendim që e anuloi në mars, duke i hapur rrugën ratifikimit të mundshëm.

Por në përpjekjen për të forcuar sigurinë e saj përballë Azerbajxhanit, Armenia pa dashje i ka dhënë Rusisë një mospërfillje thumbuese. IÇ ka një urdhër arresti të pazgjidhur kundër Putinit për një skemë të dyshuar për të dëbuar fëmijët ukrainas.

“Koha ishte e tmerrshme” tha Ter-Matevosyan. Por, pohoi ai, “qeveria armene ka bërë një punë të dobët duke u shpjeguar qartë partnerëve të saj rusë dy kuptimet e procesit të ratifikimit të Statutit të Romës”.

Njoftimi i mëpasshëm i stërvitjeve të përbashkëta stërvitore ushtarake me SHBA-në i ka acaruar më tej marrëdhëniet. Rusia thirri ambasadorin armen në Moskë javën e kaluar për bisedime “të vështira”, raportoi Politico.

Zëdhënësi i Kremlinit Dmitry Peskov tha se stërvitjet “nuk ndihmojnë në forcimin e një atmosfere besimi të ndërsjellë në rajon”.

Por Ter-Matevosyan sugjeroi se kjo zbuloi një paranojë nga ana e Moskës.

“Me reagimin e saj Rusia i dha rëndësi kësaj ngjarje që nuk e meriton, duke pasur parasysh shkallën dhe shtrirjen e saj.

Janë rreth 260 njerëz të armatosur me pushkë – jo me armë të rënda – që mblidhen në Armeni për nëntë deri në 10 ditë, për të përmirësuar atë që ata e quajnë ‘ndërveprimin e forcave paqeruajtëse” tha Ter-Matevosyan, duke treguar natyrën rutinë të ushtrimeve të tilla rreth botë, transmeton CNN.

“Rusia reagoi tepër duke vënë në pikëpyetje objektivat e vërteta të stërvitjeve dhe duke parë dorën e NATO-s pas saj”.

Nuk është ende e qartë nëse përpjekjet e Armenisë për të krijuar partneritete të reja ndërkombëtare janë të motivuara vetëm nga përpjekjet e saj për të forcuar sigurinë e saj, apo nëse këto përpjekje përbëjnë një strumbullar më të gjerë perëndimor.