BBC kritikon ashpër dhe ironizon gazetarin amerikan që intervistoi Putinin: Në vend që të pyeste…dëgjoi

 Vladimir Putin ligjëroi, bënte shaka dhe herë pas here rënkonte – por jo tek mikpritësi i tij gazetari Carlson. Ndërsa Tucker Carlson qeshi, dëgjoi – dhe më pas… dëgjoi edhe disa gjëra të tjera.

Gjatë takimit të shumëpërfolur të amerikanit me presidentin rus, magjepsja e tij rrëshqiti disa here në fytyrë. Sidomos kur premtimi i Putinit për një mësim historie prej 30 sekondash u bë një shaka prej 30 minutash.

Por, në pjesën më të madhe, Carlson dukej se kishte të njëjtin mendim me atë që po i thoshte presidenti rus. Putin ishte plotësisht përgjegjës për këtë takim, ndërsa për pjesë të mëdha të kohës intervistuesi i tij nuk tha asnjë fjalë.

Në vend që ta pyeste liderin rus – të paditur si kriminel i dyshuar lufte – për pushtimin e plotë të Ukrainës dhe të sfidonte pohimet e tij të rreme, Carlson u largua nga kjo pistë dhe nisi të fliste për Zotin dhe shpirtin rus.

Gazetari Evan Gershkovich

Amerikani e kishte shpallur intervistën e tij me Putinin si një triumf për fjalën e lirë, duke pohuar se ai po shkonte atje ku asnjë media perëndimore nuk guxonte të shkelte.

Por kjo është e pavërtetë. Kremlini është thjesht shumë përzgjedhës se me kë flet Putin. Pothuajse gjithmonë do të zgjedhë dikë që nuk njeh as vendin e as gjuhën dhe kështu i jep mundësinë që ta provojë.

Pretendimi i Carlson injoroi gjithashtu faktin se presidenti i Rusisë i ka kaluar dy dekadat e fundit në pushtet duke dhunuar sistematikisht lirinë e fjalës në Rusi.

Së fundmi, ai e klasifikoi si krim kush tregon të vërtetën për pushtimin e plotë të Ukrainës nga Rusia. Kritikë të shumtë – Vladimir Kara-Murza, Ilya Yashin dhe shumë të tjerë – janë në burg tani sepse thanë të vërtetën.

Kaluan plot dy orë në intervistën e tij përpara se ish-spikerja e Fox News të pyeste për gazetarin amerikan Evan Gershkovich. Ai u arrestua vitin e kaluar në Rusi teksa bënte detyrën e tij dhe u akuzua për spiunazh.

Carlson ishte i mendimit se Vladimir Putin mund ta lirojë gazetarin nga paraburgimi, duke e shitur këtë si një trofe nga udhëtimi i tij. Ajo që Putin tha ishte aludimi më i fortë deri më tani për atë që ai dëshiron në këmbim.

Ai foli për një “patriot” rus që kishte “eliminuar një bandit” në një kryeqytet evropian, duke konfirmuar raportimet e mëparshme se Rusia po kërkon një shkëmbim me të burgosurin, Vadim Krasikov.

Vrasësi Krasikov, është një agjent i dyshuar i inteligjencës ruse. Ai vrau një separatist çeçen në një park të Berlinit në vitin 2019.

Putin pretendoi se negociatat ishin duke u zhvilluar dhe “një marrëveshje mund të arrihet”. Ne tashmë e dimë se ato bisedime të komplikuara nuk janë të reja, përfshijnë tre vende dhe ka të ngjarë të paktën dy të burgosur amerikanë.

Leksione të historisë ruse

I gjithë takimi në Kremlin u hap me një leksion historie. Putin shkroi një ese të gjatë para luftës që mohonte ekzistencën e Ukrainës si një shtet sovran. 

Tani duket se e ka mësuar përmendësh. Ai dha tezën e tij, me sy të djegur nga bindja, ashtu siç po digjej nga mërzia dhe mosbesimi edhe i vetë Carlson-it.

Për fansat që arritën të qëndronin më të sintonizuar, shpërblimi ishte një ri përsëritje e argumenteve kryesore dhe të shtrembëruara të Putinit.

Ai shprehu ankesën e tij të rregullt për zgjerimin e NATO-s në lindje në atë që Rusia e sheh si zonën e saj të ndikimit. 

“Ne kurrë nuk ramë dakord që Ukraina të mund të bashkohej me NATO-n”, tha Putin.

Por është frikë të kesh një fqinj agresiv dhe të paparashikueshëm si Rusia, që e ka shtyrë Ukrainën të kërkojë siguri shtesë.

Putini i ka karakterizuar gjithmonë protestat masive publike në Kiev të një dekadë më parë si pjesë e një “grushti shteti” të mbështetur nga Perëndimi, gjë, që në të vërtetë, nuk ishin.

Është e gjitha pjesë e mënyrës se si Putin e justifikoi pushtimin e tij në shkallë të plotë, pothuajse dy vjet më parë – së bashku me “denazifikimin” e Ukrainës, për të cilën ai pretendoi se është ende një punë në progres.

Kievi kundërshton ashpër çdo fjalë të tij. Në një moment Putin këmbënguli se “marrëdhëniet midis dy popujve do të rindërtohen. Ata do të shërohen”.

Por shumë ukrainas që flisnin rusisht përpara pushtimit dhe shpesh udhëtonin atje, pas dy vitesh luftimesh të paprovokuara dhe sulmeve me raketa, kanë ndërruar gjuhën në grup dhe thonë se nuk ndjejnë asgjë tjetër veç urrejtje.

Është vetëm një shembull se sa larg është Vladimir Putin nga faktet dhe realiteti aktual. Ashtu si në shkurt të vitit 2022, kur ai dërgoi trupat ruse që rrotulloheshin në Kiev duke menduar se do të përshëndeteshin si çlirimtarë.

Shanset e paqes në Ukrainë

Duket se Putin ra dakord për këtë bisedë nga një pozicion i fuqisë relative. Luftimet në Ukrainë kanë ngecur. Aleatët e Kievit në Perëndim kanë qenë të shqetësuar për ndihmën e vazhdueshme ushtarake, veçanërisht SHBA.

Presidenti Zelensky sapo shkarkoi komandantin e tij të përgjithshëm , duke folur për nevojën për një rivendosje dhe rinovim të përpjekjeve të luftës. Situata është e pasigurt.

Pra, kishte shumë deklarata nga Putini se si Rusia është “gati për dialog” dhe “e gatshme për të negociuar”. Ai dëshiron të përfitojë nga çdo hezitim midis mbështetësve të Ukrainës dhe çdo dyshim midis vetë ukrainasve për vazhdimin e luftimeve.

“Herët a vonë kjo do të përfundojë në marrëveshje”, ishte mesazhi i Putinit, duke argumentuar se NATO po e kuptonte se mposhtja e Rusisë në fushën e betejës do të ishte e pamundur.

Është e gjitha skemë klasike e Putin dhe Tucker Carlson e la të rrokullisej me këtë argument.

Jo të gjitha intervistat duhet të jenë luftarake. Është meritë dhe t’i lini njerëzit të flasin dhe të zbulojnë veten. Por ky e çoi atë koncept në ekstrem. Asnjë nga deklaratat e Putinit nuk u kundërshtua në thelb.

Asnjë nga faktet aktuale të pushtimit të tij gjithëpërfshirës nuk iu paraqitën atij, duke përfshirë akuzat për krime lufte në Bucha, Irpin dhe shumë më gjerë.

Ai as nuk duhej të përgjigjej për “raketat me saktësi të lartë” që godasin shtëpitë në Ukrainë, duke vrarë civilë. Amerikani nuk e shtyu fare Putinin për represionin politik në shtëpi, i cili përfshin mbylljen e kundërshtarëve të zëshëm të luftës në burg.

Mënyra se si u prit Carlson në Moskë ishte e jashtëzakonshme. Kishte një mbulim pa frymë për çdo lëvizje të tij nga të njëjtat drejtues televizivë që zakonisht kundërshtojnë Perëndimin si një armik të vdekshëm.

Si një dashnor i refuzuar, të cilit iu kushtua vëmendje papritur. Rusia u emocionua. Duket se dhe Carlson u prek nga përvoja e tij gjithashtu.

Intervista e tij, e cila përfshinte një pyetje për të mbinatyrshmen, përfundoi me Putinin duke folur për shpirtrat. Të dy burrat heshtën për disa sekonda, përpara se lideri rus të thyente magjinë.

“A do të përfundojmë këtu?”

Carlson i mbylli sytë. “Faleminderit zoti President”.